De laatste tijd heb ik meermalen mensen gesproken die kampen met ‘onbestemde gevoelens van verdriet’. Terwijl ik hen sprak dacht ik: ‘Ja, ik herken dat ook!’ Maar tegelijk kon ik er niet goed woorden aan geven. En precies dat brengt onder woorden wat ‘onbestemd verdriet’ is: verdriet dat eigenlijk niet te verwoorden is, omdat het diep van binnen gevoeld wordt, gelinkt aan periodes uit je leven waarin je leed aan het lijden ver weg of dichtbij.
Ik herken die gevoelens van ‘onbestemd verdriet’ op zeker twee vlakken in mijn leven.
Nadat ik drie jaar geleden heel ernstig ziek was, en geconfronteerd werd met de mogelijkheid dat ik zou moeten sterven, is er iets veranderd in mijn leven. Het leven zoals ik dat mag leven, samen met mijn man en onze kinderen, is een dagelijks geschenk geworden. Niet dat het daarvoor geen geschenk was, maar toen was ik mij daar minder van bewust. Ik realiseer mij nu iedere dag dat ook deze dag een geschenk uit Gods hand is, en dat ik die dag voluit mag leven tot glorie van mijn Schepper. Gedachten aan de periode van ziekte, ontreddering en angst roepen een onbestemd verdrietig gevoel in mij op. Emoties, die ik niet goed kan duiden. Verdriet over wat geweest is, en de impact daarvan. Het terugdenken aan die dagen vol diep besef dat het voorbij kon zijn hier op aarde, de herinnering aan details uit die tijd, zoals het uitvallen en afscheren van mijn haren in de tijd dat ik chemo ontving, de tranen van mijn man en mij die samensmolten wanneer wij ’s nachts ons verdriet fluisterend bij God brachten, om de kinderen niet wakker te maken.
Herinneringen aan deze tijd zijn herinneringen vol onbestemd verdriet.
Dit is het persoonlijke vlak, waarin ik ‘onbestemd verdriet’ herken en een plek wil geven in mijn leven.
Er is ook een gevoel van ‘onbestemd verdriet’ dat meer over het collectieve leven gaat. Het leven dat op aarde op zijn einde loopt, omdat de wederkomst van Jezus Christus zeer aanstaande is. Een verdrietig besef, dat mensen doorhollen in dit leven, alles er uit willen halen wat er in zit, om vervolgens zonder Redder te eindigen, omdat ze die Redder niet nodig denken te hebben. Collectief, onbestemd verdriet. ‘Ontferm U Heer!’
Dat Kyrie Eleison bid ik dagelijks. Ontferm U… over alles en iedereen. Over klein en groot, wetenden en onwetenden. Ontferm U Heer! Over de aarde en de hemel, de toekomst en het verleden, het heden en het nu. We kunnen niet zonder U! De wereld snakt naar Jezus. Europa snakt naar Jezus. Nederland snakt naar Jezus. Maar we weten het niet, we rennen en vliegen, we vergeten en vernietigen. Met woorden en daden. Dat maakt verdrietig. Onbestemd verdrietig.
Een gevoel…. waar nauwelijks woorden voor te vinden zijn. Misschien ken jij ook ‘onbestemd verdriet’.
Juist voor jou, die worstelt met (onbestemd) verdriet staat een belofte in de Bijbel. Wanneer Jezus Zijn toehoorders toespreekt, vanaf een berg ergens in Galilea, zegt Hij: ‘Zalig zijn zij die treuren, want zij zullen vertroost worden!’
En wonderlijk maar waar: Die troost herken ik ook. Hoe dieper het verdriet, hoe groter de troost, omdat het hier en nu nooit ‘einde verhaal’ is. God zegt: ‘Kom bij Mij, als je vermoeid bent of belast. En Ik zal je rust geven!’ Dan ontstaat er een wonderlijke, maar mogelijke paradox: In jouw verdriet vervlecht God Zijn vreugde. Het loopt door elkaar heen, als een geweven kleed. Onbestemd, maar zo concreet.
Vreugde en verdriet: Het is God die het ziet!
Geef je over, dat mag hier, dat mag nu. Fluister of roep maar: ‘Nochtans… vertrouw ik op U!’
