‘Je leven hangt aan een zijden draadje…’
Soms dringt deze gedachte zich aan mij op. Vooral op momenten dat ik moe ben, er spanning is of ik stress ervaar.
Het lijkt wel of de boze wacht op dit soort momenten, om mij aan het wankelen te brengen.
Vannacht was zo’n moment. Ik kon niet slapen, er was wat onenigheid geweest overdag, ik voelde me rot en daar was het stemmetje: ‘Je leven hangt aan een zijden draadje. Je bent ernstig ziek geweest… grote kans dat het terug komt. Wat voor leven heb je eigenlijk… boordevol onzekerheid… aan een zijden draadje…’
Ik voelde me steeds ellendiger, tranen doorweekten mijn kussen. Ik kreeg moeite met rustig adem halen en drukte mijn gezicht in het matras.
‘Ga weg… akelige, onware gedachte… laat me met rust!’ Fluisterde ik.
Ik zag mijn ring op mijn nachtkastje liggen. Een ring die ik afgelopen jaar van mijn man kreeg, met daarin de inscriptie: ‘Maar ik vertrouw op U!’
Ik pakte de ring en deed hem om. Het was of ik mezelf omarmde met de waarheid. Gods waarheid.
De waarheid is dat mijn leven niet aan een zijden draadje hangt, maar dat mijn leven verankerd ligt in Gods sterke vaderhand.
Op die God en Vader stel ik mijn vertrouwen.
Ik begon het hardop te fluisteren, steeds opnieuw: Ik vertrouw op U… ik vertrouw op U… ik vertrouw op U…. Want mijn leven is verankerd in U… verankerd in U… verankerd in U…
Langzaam verdwenen de gedachten van onheil, zelfmedelijden en verdriet naar de achtergrond.
Langzaam kwamen er meer en meer woorden van vrede en hoop.
En toen ik even naar beneden liep om een glas water te drinken, neuriede ik zachtjes op de trap: ‘De vreugde van de HERE Here is mijn kracht!’
Daarin ligt mijn redding, daarin ligt mijn leven verankerd, daarin ligt mijn zekere hoop: De vreugde dat God met mij is. Hem wil ik vertrouwen, tot in eeuwigheid.