Deze week wandelden we samen een klompenpad. Het was enorm mistig. Soms konden we maar enkele tientallen meters zien. Omdat we beiden meer van ‘het glas halfvol’ dan van ‘het glas halfleeg’ zijn, klagen we er niet over. Wel constateren we dat een doorbrekend zonnetje fijn zou zijn. We genieten van de frisheid en de verbondenheid en ineens komt er een geestelijke gedachte in mij op die ik graag met je deel.

Terwijl ik in de mist tuur, besef ik dat we dat ook vaak in het leven doen. We proberen te berekenen en te analyseren hoe ons leven er over enkele weken, of maanden of zelfs jaren uit zal zien. We verheugen ons op het één en maken ons zorgen over het andere. Uiteindelijk blijkt dat waar we zo naar uitkijken niet door te gaan en dat waar we ons zorgen om maken wordt een groot succes. Alles wat verder rijkt dan dit moment is gehuld in een mist. Dat kan je somber stemmen, maar ik bedacht me tijdens de wandeling in de mist dat ik het zo enorm ontspannen vind.

Terwijl ik mij concentreer op de rug van mijn sterke man voor mij, gehuld in de mist, zie ik hem even als afspiegeling van mijn hemelse Vader. Ik hoef alleen maar te leven en te wandelen in het nu, bij dat wat ik zie, mijn Heiland volgend! In dit moment, dat God mij geeft. Alles wat na dit moment komt is voor mij gehuld in dichte mist, maar mijn Vader loopt voor mij uit. Hij baant de weg, Hij weet de weg! Hij leidt mij soms over modderige paden en soms over puntige keien. Soms langs kabbelende waterstroompjes en soms door groene weilanden. En weet je, als ik heel dicht bij Hem blijf trekt de mist soms even op. Dan zie ik vergezichten die ik vol verwondering bewaar in mijn hart, of deel met diegene die door Gods Geest op mijn hart wordt gelegd.

Dank U dat ik niet alles hoef te weten en te zien. Dank U voor de mist! Dank U voor de zon die daar soms doorheen schijnt en voor de vergezichten die dat oplevert. Dank U dat U voor mij loopt, en naast mij, en achter mij. Dank U… Dankuwel.