08 okt Vier jaar!

Voor veel kinderen is het een hele mijlpaal om vier jaar te worden! Voor onze jongste pleegdochter ook. ‘Ik ben groot!’, zegt ze vaak. En parmantig steekt ze haar vier vingertjes in de lucht.

Vlak voor de zomervakantie nam ze afscheid van de peuterspeelzaal. Onlangs begon ze aan haar eerste dag bij een klasje dat in de mond van grote mensen ‘dagbehandeling jonge kind’ wordt genoemd.

Wat heeft ze er naar uitgekeken. Eindelijk naar de ‘grote – kinderen – school’!

Ons meisje heeft forse hechtingsproblematiek. Toen ze vlak voor haar tweede verjaardag bij ons kwam wonen, had ze al op vier plekken gewoond. Met steeds wisselende verzorgers. En dat liet zijn sporen na. Nu, tweeënhalfjaar later, vindt ze het nog steeds moeilijk om ons helemaal te vertrouwen. Laat staan dat ze vreemden vertrouwt. Ze is angstig en voelt zich in haar basis niet veilig. Daarom hebben we voor haar gekozen voor een school met kleine klassen. Maximaal acht kinderen telt de kleuterklas. En twee juffen geven hen vier dagen per week met veel liefde onderwijs naar wat elk kind nodig heeft.

Ik ben benieuwd hoe het zal gaan. Soms is ons meiske net een omgekeerd magneetje. Ze verlangt er naar om aangehaald te worden, maar ze geeft een duw of een klap. Ze wil je eigenlijk aaien, maar het wordt toch een krab. Haar oogjes schieten onrustig door haar hoofd. Soms lukt het haar om zich over te geven aan de beschutting van onze armen. Veilig op schoot. Haar duimpje in haar mond. Haar knuffel, die al vanaf de couveuse met haar meereist, in haar handje. Dan zie ik even vrede in haar ogen… rust…

Ons meisje is vier. Een nieuw weg zijn we ingeslagen. Toen ik haar vanmorgen gedag kuste, fluisterde ik in haar oor: ‘Fijne dag schat. Jezus blijft bij jou!’

Dat laatste geeft mij moed. Want elke dag is er één met Hem!

Deze column verscheen in ‘de Oogst’, maandblad van tot Heil des Volks, in het Oktober nummer.